2 maja 2014 roku po raz jedenasty obchodzone jest najmłodsze polskie święto państwowe - Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej. Zostało wprowadzone przez Sejm 20 lutego 2004 roku nowelą ustawy o godle, barwach i hymnie RP.
Upamiętnia ono zawieszenie biało-czerwonego sztandaru przez żołnierzy polskich na kolumnie Siegessäule podczas zdobywania Berlina 2 maja 1945 roku.
Dzień Flagi został ustanowiony przez Sejm na 2 maja w akcie sprzeciwu wobec zwyczajów minionej epoki. Przypada między dawnym Świętem Pracy a Świętem Konstytucji 3 Maja. W czasach PRL, w tym dniu, po 1 maja pospiesznie zdejmowano biało-czerwone flagi tak, aby nie powiewały one na masztach w zniesione przez władze komunistyczne Święto Konstytucji 3 Maja.
Polskie barwy narodowe kształtowały się przez wieki. Wywodzą się z barw herbów Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Biel pochodzi od bieli orła, stanowiącego godło Polski i bieli Pogoni będącej godłem Litwy. Ponieważ oba te godła znajdują się na czerwonych tłach tarcz herbowych, to biel na fladze znalazła się u góry, gdyż w polskiej heraldyce ważniejszy jest kolor godła niż tła.
Jako jedne z nielicznych na świecie polskie barwy narodowe mają pochodzenie heraldyczne. Po raz pierwszy regulacja prawna polskiej flagi została wprowadzona uchwałą Sejmu Królestwa Polskiego z 7 lutego 1831.
„Izba senatorska i poselska po wysłuchaniu wniosków komisji sejmowych, zważywszy potrzebę nadania jednostajnej oznaki, pod którą winni łączyć się wszyscy Polacy, postanowiły i stanowią: Artykuł 1. Kokardę narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym. Artykuł 2. Wszyscy Polacy (...) te kolory nosić mają w miejscu, gdzie takowe oznaki dotąd noszonymi były” – napisano w powyższej ustawie.
